Het zootje ongeregeld van Heren 11 mocht zondag aantreden tegen Aalst. Aalst had zijn eerste en tot dan enige competitiematch gewonnen en dat zorgde naast angstzweet bij de kapitein ook voor bedplassen bij de jonkies (of was het omgekeerd?). Feit is dat de pamperindustrie in de aanloop naar deze clash een gouden week kende (letterlijk en figuurlijk).
Omdat de jonkies mentaal nogal broos zijn en bij een te verwachten nederlaag ongetwijfeld in tranen waren uitgebarsten, werd besloten om versterking op te roepen. Niemand bleek bereid zijn ziel te verkopen aan de H11-duivels; Rik kon dus niet anders dan zielloze Wouter op te roepen als vuurtoren in de branding. Nu ja, door deze ingreep steeg de kwaliteit van H11 exponentieel. Het was alsof Lionel Messi op een blauwe maandag beslist had om mee te spelen bij Sporting Lokeren.
Hoewel jongeren uit de aanwezigheid van een dergelijk talent natuurlijk veel kunnen leren, besloot Rik dat het klasseverschil niet teveel mocht opvallen. Alles werd er dan ook aan gedaan om de fysieke en mentale integriteit van de subersub aan te tasten. Eerst werd met een te vroeg vertrekkende auto een aanslag gepleegd op het afgetrainde lichaam (al die dieetjes) van de steratleet. Daarna werd hij geblinddoekt meegenomen naar een donker hoekje aan het station, waar hij angst werd ingeboezemd door een plaatselijke knokploeg (cfr Bergendries paar weken geleden, need i say more?). Kortom, alles werd er aan gedaan om Superwouter te destabiliseren. Onze vedette gaf echter geen krimp.
Zonder een schrammetje bereikte onze roodharige held de sporthal die door de aanwezigheid van de H11-titularissen leek op een kleutertuin. Na het verversen van de pampers en een laatste fruitpapje mochten de kleine gladiatoren de arena in.
In de dubbels bleek algauw dat H11 nog heel wat te leren heeft. Gelukkig was er nog Wouter om de schade te beperken. Evert en Laurens waren nog op hun bek gegaan tegen Jens en Glenn; hetzelfde duo werd door Wouter (en Rik) vakkundig naar huis gespeeld. In de laatste twee dubbels verscheen onze hoofdrolspeler niet op het toneel, zodat winst hierin voor Aalst een feit was.
1-3 na de dubbels, erg ro(o)skleurig zag het er allemaal niet uit.
Over naar het enkelspel.
Wouter mocht aantreden tegen een C2 (waar Gregory onlangs nog van verloor), maar van een klassementsverschil was op het plein niets te merken. Met geniepige trucs werd de tegenstander uit zijn concentratie gehaald (mentaal te zwak voor het betere Wouterwoordenwerk). De eerste set ging dan ook verdiend naar de “rossen van Daknam”. In de tweede set kreeg zijn tegenstander het fysiek moeilijk en beschuldigde hij Wouter dan maar van de weeromstuit van onsportiviteit. Wouter onsportief, hoe belachelijk. Anyway, onze ginger verloor niets van zijn cool en haalde ook de tweede set binnen.
In de tweede enkel kon Mathias Netnietens het voorbeeld van zijn grote heiland niet volgen. Het moet gezegd, zijn tegenstander was echt wel goed en verlies in twee spannende sets is dan ook geen schande.
Laurens en Evert – naar eigen zeggen vééééél beter dan de redhead – gingen in hun eerste set beiden op hun bek tegen haalbare tegenstanders (hapjes, zoals Wouter ze placht te noemen). In set twee en drie herstelden ze de logica zodat ze winst in deze matchen toch thuishielden. 4-4, een resultaat waar iedereen mee kon leven.
We onthouden dat:
– zonder Wouter Aalst met de volle buit gaan lopen was
– de H11-jonkies op het veld toch nog heel wat kunnen leren van Wouter
– ze ernaast niet veel meer voor moeten onderdoen
– ze met hun grote mond weerloze ploegkapiteins aanvallen 🙁
– een fopspeen wel op zijn plaats zou zijn om hen de mond te snoeren