Er was een tijd dat heren 7 regelmatig verslag uitbracht van de resultaten. Helaas, vooral tijdsgebrek zorgt ervoor dat de lezers van de website nu al even wachten op nieuw materiaal. Om de pen geen volledig seizoen te laten uitdrogen, hierbij toch een korte samenvatting van ons zesde seizoen in derde provinciale. Stan, Wouter, Wim en ikzelf spelen intussen zeven seizoenen samen en hebben in onze rol als doorstromingsploeg al veel jeugd zien komen en gaan. Evert bracht ons een eeuwigheid terug in derde; Laurens, Michiel, Thijs, Matthias en Wannes zorgden ervoor dat we daar ook bij aanvang van seizoen 2018-2019 mochten vertoeven. Omdat Matthias zijn Lokerse racket aan de wilgen hing en omdat Wannes zich blijkbaar te goed voelde om bij ons te blijven, moesten we op zoek naar nieuw bloed.
Na de succesvolle transfer van Wannes het seizoen voordien, lieten we ook nu ons oog vallen op onze heren 12-kweekvijver. Jonah en Tim werden er dit jaar bijgehaald, met de nodige bedenkingen. Zouden zij wel meekunnen in derde provinciale? Zouden ook zij ervoor kunnen zorgen dat ons SSWP-skelet ook dit jaar de redding veilig kon stellen? Zouden zij bijdragen tot sfeer en gezelligheid? Zonder direct te spoilen, moeten we na het seizoen op al deze vragen volmondig ‘ja’ antwoorden.
Maar eerst terug naar het begin. De ambitie werd zoals de vorige jaren beperkt tot erin blijven en de reeksscouting vooraf deed ons vermoeden dat Waarschoot en Smash For Fun haalbare kaarten zouden zijn. Door een blessure konden we de eerste wedstrijd (en ook de tweede tot en met elfde wedstrijd) geen beroep doen op Wim, waardoor onze mogelijkheden direct beperkt werden. De eerste wedstrijd was direct op het scherp van de snee. Tegen concurrent Waarschoot werden we op een hoopje gespeeld in de dubbels en konden we slechts met veel geluk milderen tot 3-1. Verschrikkelijk, wetende dat we onszelf geen enkelploeg voelen. Met de moed der wanhoop werden de enkels aangevat en wonderbaarlijk werden ze ook nog eens allemaal binnengehaald. 3-5 en direct twee belangrijke punten. Konden we dan toch enkelen?
De wedstrijden tegen Flee Shuttle (nochtans zeker niet onhaalbaar) en tegen de twee topploegen Wetteren en Hoge Wal leverden ons geen punten op, waardoor we tegen SFF met het mes tussen de tanden moesten aanvatten. Totaal opgedraaid als we waren, walsten we over SFF heen en stuurden hen met een vroeg kerstei huiswaarts. De overwinningsroes werd maar lichtjes verstoord door de nederlaag tegen Landegem, waardoor we met een 4 op 12 de heenronde afsloten. Veilig waren we allerminst, maar we hadden alvast het bloed van Waarschoot en SFF geroken om tenminste de vijfde plaats weg te kapen.
De terugronde verliep heel wat beter. We verscheurden het gewonde dier Waarschoot met overdreven 7-1 cijfers, en joegen hiermee Flee Shuttle zoveel schrik aan dat ze niet meer durfden afkomen. Tegen Wetteren en Hoge Wal moesten we ook nu onze meerdere erkennen, maar het laatste tweeluik was met wedstrijden tegen SFF en Landegem weer iets om naar uit te kijken. SFF bood veel weerwerk, maar moest uiteindelijk het hoofd buigen voor ons topploegje. De laatste wedstrijd vormde het heroptreden van Wim die direct een meerwaarde bleek. Dat we ook deze match met 5-3 wonnen en hierdoor nog op het reekspodium kunnen eindigen, is in het licht van deze miraculeuze verrijzenis dan ook een voetnoot. Als kapitein kan ik niet anders dan trots zijn op mijn toppers!
We onthouden dat:
– Badminton dan toch geen kaksport is
– We maar liefst 2/3 van onze enkels wonnen
– We dit helaas niet kunnen zeggen van onze dubbels
– Onze jeugdige versterkingen echt wel versterkingen zijn
– Ze bovendien ça va leuk zijn
– Lennert, Dries en Matteo goede invallers bleken
– Onze catering de catering van de meeste tegenstanders (cake, zakken chips, zakken chips en cake, frituurhapjes) toch lichtjes overstijgt in kwaliteit en gezondheid.
– Jonah geen bitterballen eet
– We volgend jaar weer in derde kunnen spelen
– We daarvoor eerst nog een Ardeense teambuilding tegemoet gaan (merci Jonah 😛 )