Verslag Vla-bad H3 – Lokerse H11 : 2 – 6

Ook Heren 11 is aan de competitie begonnen. Een zootje ongeregeld samengeraapt uit verschillende competitieploegen en verschillende leeftijdslagen van de bevolking met daarbovenop nog eens een speler met vreemde roots. Heren 11 vanwege dit een smeltkroes van culturen noemen is misschien wel een brug te ver, maar toch: veel verschillende karakters/visies… Als dat maar goed komt 😀

Rik is (voor het eerst sinds lang) eens niet de nestor binnen de ploeg en die wetenschap verschafte hem hernieuwd jeugdig enthousiasme. De ongeremde drive die hij uitstraalt in de lente van zijn tweede carrière drijft hem dit seizoen ongetwijfeld tot ongekende hoogten. C2-ambities, iemand?

Voor de opstelling had ik als kapitein zoals gewoonlijk vertrouwd op een quasi onfeilbaar buikgevoel en grondige scouting was er dan ook niet aan te pas gekomen. Scout Rik (of toch eerder KSA’er?) besloot deze leemte zelf in te vullen, maar had zijn taak ook opgegeven toen bleek dat VlaBad 3H vorig seizoen maar liefst 18 verschillende spelers had opgesteld. Benieuwd wie we in het verre Oudenaarde zouden treffen.

Chauffeur Lieven kwam iets te laat de kaaiparking opgestoven, maar voor de rest verliep de lange rit naar Oudenaarde voorspoedig. Nadat we de minivoetballers even stoorden in wat hun sporthal bleek te zijn, werden we vriendelijk doorverwezen naar een ander complex (gelukkig op dezelfde site). Bij aankomst in een Dam-achtige omgeving, zag ik toch al direct een paar bekende gezichten. Vlabad 3H ging ons dus niet volledig verrassen. Bij uitwisselen van de opstellingen bleek zelfs dat ze enkel met D-spelers het strijdperk gingen betreden. De voorzichtige hoop op puntendeling werd dan ook gauw omgezet in winstambities.

Hoewel Lex en ik nog nooit eerder samengespeeld hadden, besloot ik het erop te wagen. Met succes, want het samenspel verliep voortreffelijk. Winst in 2 korte sets. Lieven – die de hele avond echt wel waar voor zijn geld wilde hebben – en Matthieu hadden het iets lastiger met hun tegenstanders, maar na een aarzelende start klaarden ze de klus toch in drie sets.

Lex probeerde met Mathieu zijn kunstje van HD1 te herhalen, maar tegen een tegenstander met vlakke tennisslagen (dixit Lex) mocht het niet baten. Lieven en Rik besloten er weer wat spanning in te brengen. Ondanks geregeld samenspel op vrijdag liep het communicatief toch regelmatig mank. De rackets bleven gelukkig heel en ondanks een van woede roodaangelopen Rik de schedel van Lieven ook. Maar, het moet gezegd, na tactisch bijsturen werden set 2 en 3 toch binnengehaald. 1-3 voorsprong na de dubbels.

Als kapitein beet ik de enkelspits af. Was het de schrik op persoonlijk puntenverlies, of gebrek aan enkeltalent, maar echt een match om te onthouden werd het toch niet. Loopvermogen had ik gelukkig wel en in twee sets haalde ik de overwinning binnen.

Mathieu – niet voor niets trainer – gaf badmintonles en haalde het in twee korte sets. De zege was binnen. Lieven en Rik konden hun enkel dus zonder stress aanvatten. Bij Lieven sloeg deze gemoedsrust om in nonchalance en voor de derde keer die avond verloor hij ook nu set 1. De tennisbackspincrossdrops raakten niet over het net en ook het kenmerkende gevis bleef uit. Maar, ook nu herpakte hij zich in set 2 en set 3 en op het einde behaalde hij een eerste competitiepuntje.

Rik tot slot had pech in zijn ‘loting’ en kwam uit tegen de taaiste tegenstander. Met 2 keer 14 ging hij kansloos tenonder. Om zijn frustratie af te reageren speelde hij ‘voor de jos’ (wie die jos ook moge zijn) nog een setje tegen Mathieu en met winst poetste hij toch mooi zijn blazoen op.

2-6, direct een eerste overwinning!

We onthouden dat:
– Lex zijn overhead smash blijkbaar dankt aan zoon Thom.
– Thom me dat ook eens mag leren.
– De Yonex-pluimen zowel voor- (Mathieu, ik) als tegenstanders (Rik, Lieven) hadden
– Heren 11 nog geen hymne heeft om de overwinning te vieren.
– daar tegen 23 september misschien eens werk moet van gemaakt worden.
– we dan de eerste thuismatch spelen.