Een nieuw seizoen, een nieuw samengeraapte ploeg: met veel vraagtekens en goede moed kwamen we zondagavond samen in Lokeren. Chauffeur van dienst Lukas ging ons met zijn sportieve bolide naar het verre Aalst voeren. Ondanks een weigerende GPS –één uit de tijd dat de dieren nog konden spreken en een zekere Rik D. nog jong was-, enkele kilometers off road rijden met een klassieke stadswagen en Thijs z’n hoofd dat een deuk achterliet in het (te) lage plafond van de auto, kwamen we tijdig aan op de eerste afspraak van het seizoen.
Nog voor een enkel punt gemaakt was, zorgde Thijs al onmiddellijk voor opschudding bij de tegenpartij. Men stelle zich twee terreinen voor met ongeveer drie meter ertussen. Aangezien Thijs tijdens de eerste dubbels ons ging coachen langs de zijkant, rolde hij een bankje tussen beide terreintjes. Blijkbaar vond een van onze tegenstrevers –laten we hem voor het gemak “den blauwen” noemen, naar het kleur van, jawel, zijn shirt- dit te riskant: “Iedereen valt toch wel eens uit twee meter buiten het veld?”.
Volledig van zijn melk door deze commotie, verprutste Lieven de eerste dubbel van de avond. Ondanks Sam z’n pogingen de foutenlast van de eerstgenoemde te neutraliseren, verloren ze de match. 16-21 en 18-21: hier zat veel meer in! Als we iets zullen onthouden van deze match, was het wel het dubieuze en af en toe arrogante gemekker van “den blauwen” en het abominabel spel van le capitain.
Ondertussen was ook de tweede dubbel in ons nadeel beslecht. Mattis en Lukas speelden voor het eerst samen, en dit resulteerde dan ook in hun eerste nederlaag samen: 6-21 en 19-21. Er zat duidelijk progressie in, eens meer op elkaar afgesteld zullen ze niet meer te stoppen zijn!
De derde en vierde dubbel begaf Thijs zich op het strijdtoneel. Was het de bankjeskwestie, een enorme motivatie of gewoonweg talent, feit is dat deze dubbels vrij eenvoudig in ons voordeel werden beslist. Samen met Sam werd het
21-17 en 21-16, met Lieven 21-18 en 21-13. Had deze laatste zijn vermaarde visslagen teruggevonden? 2-2 na de dubbels.
Tijd voor de enkels. Gezien we geen echte enkelspelers in onze ploeg hebben, was het bang afwachten hoe deze zouden verlopen.
Ondanks een oerschreeuw, verloor youngster Sam op HE1 met 15-21 en 16-21: gebrek aan ervaring? Ondertussen ging ook Lukas de boot in: na een spannende 19-21 zakte Lukas’ niveau wat weg, en een onoverbrugbare kloof zorgde voor een tweede setverlies: 21-10.
Zo kwam de druk bij Mattis te liggen om ons nog een kans op gelijkspel te geven. Veel fouten langs beide kanten, maar volharding, moed en eer/onorthodoxe slagen, brachten Mattis na drie sets naar de verdiende overwinning: 21-13, 15-21 en 21-9.
Voor de vierde en beslissende enkel ondergetekende zijn verantwoordelijkheid. Zijn tegenstrever, “den blauwen”, was al gefrustreerd voor de aanvang van de wedstrijd en dit werd alleen maar erger door de –in zijn ogen- vele lucky shots van Lieven. Ondergetekende leverde dan ook alle punten af, zowel die van hemzelf als deze van de tegenstander. Waar de eerste set nog verloren ging, stoomde Lieven daarna door om set drie met 15 en 14 in zijn voordeel te beslissen. Ondanks wat verbale beledigingen van “den blauwen” aan het adres van uw trouwe verslaggever, waren we opgezet toch nog een gelijkspel uit de brand te hebben gesleept. Na een welverdiend douchke en de verbroedering met de mannen van Aalst –uitgezonderd een enkele gefrustreerde ajuin- vertrokken we naar huis. Ondanks de moesson op de terugweg, vonden we onze heimat weder. Aalsterse H2 vs Lokerse H11: 4-4.
We onthouden dat:
– off road rijden met een stadswagen niet zo gezond kan zijn voor deze laatste
– Thijs echt wel in vorm is
– Mattis en Lukas nu nog een FIRA zijn maar zich zullen ombouwen naar een TGV
– Lieven zich moet verontschuldigen bij Sam voor het verprutsen van hun dubbel
– Aalstere H2 een gezellige ploeg is
– hier 1 uitzondering op is
– we ons geamuseerd hebben