Ene Indiaans verslag Latem-De Pinte H2 – Lokerse H5: 3-5

Gegroet waarde stamleden! Hierbij het epos van Latem-De Pinte 2H vs. Lokerse 5H, voorzien van een indiaanse touch. Ugh!

Onze missie die bewuste maandag was het scalperen van de huidige leider in onze reeks (2^e prov. A); de tweede herenploeg van Latem-De Pinte. Onder leiding van onze vurige hoofdman Grote Elander vertrokken we op oorlogspad, en hoewel slechts 4 krijgers sterk, toch niet minder bloeddorstig. Onze squaws Frederik, Pieter en Gregory, bleven thuis om de Grote Manitoe aan te roepen en zo een goede afloop te bewerkstelligen. Om hun afwezigheid te doen vergeten hadden we een huurling afgekocht, Winnetou Poppe was zijn naam. Hij moest er samen met autochtone stamleden Dikke Bevert, Grote Elander en Kleine Steppe voor zorgen dat zowel Latem-De Pinte als de schaamtelijke laatste plaats die onze stam bekleedde naar de eeuwige jachtvelden werden verbannen.

Na enkele omzwervingen met ons stalen ros (Kleine Steppe had de rooksignalen fout gelezen en stond aan de verkeerde kant van de Gentprairie te wachten om opgepikt te worden) werd de Latem-tipi bereikt. Zonder al te veel gedraal namen we onze slagwapens te hand en werd er naar hartenlust op los gemept… Althans toch door Grote Elander en Kleine Steppe, zij hadden geen kind aan Guillaume Pattyn en Jeroen Vanhercke. Onze stamgenoten hadden daarentegen wel hun handen vol aan hun vijanden, en legden het bijltje tegen Miguel Van Herpe en Wout Coessens, O de schande. Woede vulde de harten van onze verslagen mannen en ze besloten hun huid duur te verkopen in de volgende deathmatch. Nu stond Dikke Bevert echter aan de zijde van Kleine Steppe en Winnetou Poppe, u kan het al raden, aan de zijde van die andere kampioen, ons geliefd stamhoofd Grote Elander. De nieuw gesmede bloedbroederschappen bleken al snel een succes en in een zucht stond het 3-1 voor onze stam.

Een broodnodige voorsprong, aangezien van vele Lokerse stamleden (niet alleen deze van Heren 5) bekend is dat zij in het man-tegen-mangevecht iets minder excelleren en de discipline geen warme gevoelens toedragen. Dat bleek dan ook in de eerste twee duels. Ons immer onzelfzuchtige stamhoofd had zich opgeofferd en werd bijna letterlijk geofferd door Wout Coessens; een ingecalculeerde nederlaag. Dat hield wel in dat Winnetou Poppe op H2 moest afrekenen met Jeroen Vanhercke om het offer zinvol te maken. Lange tijd zag het ernaar uit dat dit probleemloos ging lukken… Tot daar plots, vanuit het niets, Winnetou’s ouders verschenen. Stress en prestratiedruk overvielen onze huurling en een quasi gewonnen wedstrijd werd toch verloren. Onze voorsprong was teniet gedaan, het stond weer gelijk.

Maar niet getreurd, Dikke Bevert had op dat moment al in een sneltempo de eerste ronde gewonnen tegen Guillaume Pattyn en maakte het niet veel later helemaal af. Een gelijkspel was al binnen en Kleine Steppe rook zijn kans om zijn voorvaderen trots te maken en misschien de eerste tweepunter van het seizoen te verzekeren. Maar Miguel Van Herpe was een gewiekste opponent en strooide in het rond met listige plaatsballetjes. Veel haat, gevloek en gebrul wezen erop dat Kleine Steppe in de eerste set op zijn kloten had gekregen; de slagzin “Ik haat enkelspel!” werd in het rond geslingerd. De overwinning leek zeer veraf(10 uren zoals de adelaar vliegt).  Maar de gebeden van onze squaws werden verhoord en de Grote Manitoe zette al die haat om in kracht. Het spel kantelde en in 3 bloedige sets werd de onverhoopte overwinning binnengehaald. Held van de avond was zonder twijfel Kleine Steppe, toevallig ook de bescheiden schrijver van dit kunststukje.

De overwonnen Latemse krijgers, toonden zich grote verliezers, hoewel het toch moet pieken dat al dat gefuseer niet heeft kunnen baten :p We werden getrakteerd op sandwiches met buffelsalade, spoelden deze door met enkele carlsbergs en met een vredespijp als toetje keerden we huiswaarts. Onderweg bleek dat Grote Elander overduidelijk een teveel aan testosteron en adrenaline aan de ontmoeting had overgehouden, wat resulteerde in vreemde interacties met de squaws  van lichte zeden die zich langsheen de baan hadden geposteerd.

Getekend, Kleine Steppe. Ga heen in vrede!