Beste Madame de la Plume Perdue,
Ik behoor al een tijdje tot de groep slaven in loondienst die na dagen labeur de blik op oneindig graag verwisselt met die van een witte pluim op een groen vlak. Door gebrek aan sportieve beweging tijdens het werk, het ongezonde leven (wat wel goed smaakt moet ik toegeven), de al wat vorderende leeftijd, kopzorgen en andere menselijke volwassen ellende, wil op het het veld het lijf niet altijd meer naar de geest luisteren. Het kraakt, het doet zeer, het buigt niet meer, het schuift niet meer, het draait al eens uit de kom, de adem wordt hijgend door gebrek aan, niet door te veel aan. En omdat trainingen volgen niet altijd mogelijk is gaat de fysieke conditie er zienderogen op achteruit. In tegenstelling tot de competitieve spirit. Die is des te meer aanwezig. Niet dat ik persé A wil worden. Nee. Tis vooral voor de leute en voor de sport. Maar wat als het lijf niet meer mee wil. Onlangs kreeg het zakkende moreel nog een knauw toen de jonge generatie onder ons ons meewarig “oldtimers” noemde. U zal al begrepen hebben, beste Madame, dat stilaan de moed in onze schoenen zakt en de resultaten uitblijven. Des te meer omdat wij, de loonslaven, geacht worden het goede voorbeeld te geven aan de jonge springers door niet met het racket te gooien, niet te schreeuwen, de tegenstander te respecteren, de supporters te soigneren en altijd met 2 woorden spreken. Maar op den duur wordt de frustratie steeds groter, en de tegenstanders altijd maar jonger en beter. Madame, alstublieft! Zeg mij hoe mijn moreel en prestaties op een beleefde, eerlijke manier weer omhoog te krikken.
Een badmintonner in een vroege midlife-crisis
___________________________________________________________________________
Beste vroege-midlife-crisist,
Als ik uw situatie even mag samenvatten. U bent een gezonde levensgenieter met “a hell of a job”. U heeft daardoor weinig tijd om uw fysieke conditie te verzorgen (die ook steeds moeilijker te kweken valt) en bemerkt bij uzelve blijkbaar de eerste tekenen van fysiek verval. Een situatie waar elke sporter op alle niveaus vroeg of laat mee geconfronteerd wordt!
De algemeenheden die daarover te vertellen zijn kunnen ietwat te algemeen blijken bij een “case-study” van geval tot geval. Dus erg concrete en directe raad kan ik u niet vertellen zonder uw “geval” persoonlijk te kennen.
Had ik u persoonlijk kunnen volgen, dan had ik me een specifiek oordeel kunnen vormen over uw situatie en had ik kunnen inschatten of u bij de “valse klagers” hoort die eigenlijk gewoon te lui zijn om te helpen donderen op het badmintonterrein, dan wel of u bij de “hopeloze optimisten” hoort die niet willen inzien dat hun top al verre gepasseerd is en wiens ster als een vijg na Pasen in moeders porseleinkast aant vergaan is (of hoe luidt die zegswijze ook alweer…)
Toch enkele tips om bij uzelve te kunnen oordelen hoever u al op de ladder van het minimale-fysieke-welzijn-voor-het-normaal-beoefenen-van-onze-geliefde-badmintonsport gezakt bent. Test bijv. de hoek tussen beide bovenbenen (dus aan de lies) bij het uitvallen op één been aan het net. Is die hoek minder dan 90° geworden omdat het anders te veel pijn doet (en waar dan nog…) ruil dan uw racketje maar in voor een “jeu de boules” of een biljartkeu. Haalt u nog bij de 180° is alles nog ok. Haalt u meer dan 180° dan ben ik reuzecurieus naar uw manier van stappen nadien.
Een andere test is het tellen van het aantal stappen dat u nodig hebt tussen een clear en een netdrop. Zijn het er meer dan 5 (geworden) vrees ik dat uw fysieke herfst inderdaad is ingetreden. Afhankelijk van de lengte van al uw benen zouden het normaliter 3 of 4 moeten zijn. Zijn het er slechts 2 dan hebt u uw verborgen talent voor het hinkstapspringen ontdekt. Zijn het er 0 dan hebt u gezeurd en bent u blijven staan!
Indien u in beide testen slecht scoort dan zal u toch aan uzelf moeten wijsmaken dat het (sportieve) vet van de soep is (en elders bij u een plaatsje gevonden heeft?) Wilt u zich alsnog meten met medelotgenoten, zijnde veelal mede-leeftijdgenoten en bent u nog te jong voor de catégorie “juniorveteranen” pleit dan dringend bij uw bond voor het oprichten van een extra catégorie zoals bijv. de kadetten-veteranen (ook wel “vette kadetten” genoemd)
Moreel kan het helpen ten opzichte van het jonge geweld hun prestaties vooraf reeds te minimaliseren en u zo in een comfortabele underdogpositie te plaatsen (zoals de Rode Duivels steeds druk mee bezig zijn). Zo wordt ieder gescoord punt een overwinning op zich en er één te veel voor de tegenpartij. En als u dan toch zelfs 30 keer in 1 match kunt winnen beleeft u er nog 30 keer zoveel plezier aan ook.
Scoort u op beide testen echter nog goed, dan is het nog volop sportieve lente of zomer en is het allicht maar een tijdelijke koele depressie die aan het sportieve front passeert. De perspectieven op glorieuze zonneschijn na een tijdelijke regenbui blijven echt wel open.
En wat het “oldtimer”-verwijt betreft, daar geven ze toch soms grof geld voor?
In de hoop u Hiermee terdege van dienst te zijn geweest.
Sportieve groeten,
Madame de la Plume Perdue