Gisteravond een uitje naar Geraardsbergen. Tegen alle afspraken in weigerden m’n 3 ploeggenoten pertinent in te stappen in mijn automobieltje. Blijkbaar had mijn eega vorige vrijdag op het ploegdiner een boekje open gedaan over mijn rijkunsten. “Al jaren voor z’n 50° was hij al te traag in het verkeer…”
Bijgevolg stapten we gezwind in de racecar van Bart (dat scheelt alvast 15 ‘).
Om me dan toch enigzins nuttig te maken bood ik mijn gerenommeerde (Kris en Schroyo kunnen het beamen) navigatiekunsten aan. Zonder GPS misten we de sporthal slechts op 1 straat na!!
In Geraardsbergen wachtte een ploeg die ons in de heenronde reeds een 8 – 0 pandoering aansmeerde. En nu kwamen we dan nog zonder onze kapitein (blessure en babysit) en onze sterspeler Manu (blessure en vrouwzit).
In de kleedkamer nog vlug overlegd ivm de ploegopstelling en taktiek. Uiteindelijk kozen we voor o.a. de gewaagde combinatie Bart en Bocky en echte veren ipv plastiek, iets wat de tegenstander (bijna allemaal C1) helemaal zag zitten…
De wedstrijden dan: de eerste dubbels verliepen problematisch. Hadden we ons dan toch wat overmoedig getoond? Bart en Kris haalden 14 punten (= som van 2 sets), terwijl Bocky en (R)ik eens 10 en 15 punten haalden.
In dubbel 3 speelden Bocky en Bart een fameuze gelijkopgaande eerste set om nadien een beetje in mineur te eindigen. In de 4° dubbel kwamen Kris en ik vooral in de 2° set goed onder stoom. Totdat we van 16-14 teruggefloten werden naar 16 – 12. Foutieve telling, discussie en concentratie over.
Met 4-0 leek het of we die avond een Aha-erlebnis zouden meemaken.
Bocky was geen partij voor Luc, Bart verweerde zich fantastisch in de eerste set tegen een voornaamgenoot, doch had een lege batterij in de 2° set. Intussen was ik me een ganse eerste set suf aan het piekeren waarom mijn tegenstander, Koen, nog geen C1 statuut had. Pas in de 2° set kwam ik erachter en kwam ik voor. Totdat ik 16 punten had en uit vrees voor een derde set concentratieproblemen kreeg.
Gelukkig was er onze fel vermagerde, zeg maar uitgemergelde Kris die ons redde van een nieuw paasei. In 3 felbevochten sets haalde hij het van een generatiegenoot van mij, luisterend naar de naam M (dixit het wedstrijdformulier).
In den après: nog een poging gedaan om een extra traktatie te versieren van onze kapitein (wat krijgen we per gewonnen match?). Doch met een kurkdroog smsje “vanaf een 4-4 stand kunnen we eventeel eens klappen” kregen we een nul op het rekwest.
Gelukkig zorgde onze clubsponsor voor het nodige gerstennat.
Op de terugweg vloog Bart nog iets lager over de baan en kwamen we in minder dan 40’ aan in onze thuishaven. Om halfeen besloot Bart dan nog iets te doen voor zijn konijnen, terwijl ondergetekende nog effe een paar lammetjes de papfles moest geven.
Besluit: we hebben beter gedaan dan in de heenronde, doch moeten dringend werk maken van het behoud. De match tegen Recrean wordt het sleutelmoment van het seizoen. Hopelijk is tegen dan iedereen topfit.
Speler en verslaggever van dienst;
-Rik-