Hoi makkers,
’ t was weer leutig! Vooral de randanimatie was in orde.
We gingen dus uit naar Ronse en wat als een rustige avond begon, spatte gauw uit in iets…
Aangekomen, zag onze opstelling er ineens héél anders uit, zoals we die in de auto besproken hadden. Davy kondigde namelijk aan dat hij zijn schoenen had vergeten. Later bleek dit gewoon een goede tactische zet te zijn.
De DD ging naar Lies en ikzelf. Ja, nichtjes haal je niet zomaar uiteen. Na een opwarmende eerste set (11/21), werden we pas goed wakker in de tweede set (7/21). Het eerste punt was binnen.
De DH verliep iets anders dan gedacht, maar we blijven onze mannen toch steunen in goede en slechte tijden hoor !
De dames enkel waren voor Els en mij de zoveelste opoffering. Els nam de eerst enkel voor zich en verloor nipt in 3 sets. Goe bezig Els!
Ik nam de tweede enkel voor mijn rekening en won (voor de eerste keer) in twee sets, waarvan ik de laatste 5 minuten snakte naar adem. Wat moet een mens nog meer doen om in conditie te geraken.
De heren enkel waren een top en een flop (sorry Dries);
Courtin z’n pasta met kip deed zijn werk, maar Dries kwam naar eigen zeggen wat snelheid te kort.
De mixen waren ook niet de evidentie. Gelukkig konden we afsluiten met winst. 3/5 was het resultaat en dat met dank aan: -Celine (Wit-wit lid). Zij kon het Lokerse team wel enorm appreciëren en ging algauw een transfer aanvragen.
-Clair die in alle stilte, maar met de vingers gekruist op de bank zat te supporteren en natuurlijk met dank aan de bemoedigende kreten van de man die z’n schoenen vergat.
De after- badmintonparty was een onderonsje. Wit-wit zag het niet goed zitten om met ons aan de toog te hangen.
Misschien had het misverstand van die rode trui daar iets mee te maken ( excusez-moi) of was het de taalbarrière die hen afschrok.
Na een fris trapiestje en een soepken bewogen we ons richting Lokeren.
Dat ons Lies zich uitermate moest concentreren op de weg, trokken de mannen op de achterbank zich niet echt aan.
Courtin outte dat hij niets van homo’s moet weten( persoonlijk heb ik daar mijn twijfels nog over
😉 ) en Davy –mondje staat niet stil- zorgde af en toe ook voor de nodige concentratiestoornissen.
Toen we dan toch veilig thuis kwamen, waren Tim en Patje de enigen nog die in onze vreugde konden meevieren. We dronken nog enen op onze overwinning en van de rest kan ik niets meer getuigen. Ik mijn bed in, want zondag zitten we weer met elkaar opgescheept.
Groetjes Elke
PS Davy zorgt voor de juiste set standen, Het bleef niet met dat ene foutje van onze ploegkapitein.
Gelukkig staat er op de blog van Wit-Wit ook een verslagje, anders had ik er helemaal niets van begrepen 😉