Wat een kapitein lijden kan…
Voor deze wedstrijd van de ongeslagen kopploeg tegen de staartploeg in 5° provinciale werd het een bijna onmogelijke opdracht om een valabele ploeg samen te stellen. Het regende afzeggingen tot vlak voor de wedstrijd: blessures, toetsen, hoofdpijn en het vroege uur zorgden ervoor dat van de ruime kern van 9 man er slechts 2 over bleven: Stan en Sam (beiden in het seizoenbegin gestart als wisselspelers). Deze diehards werden aangevuld met het kruim van H7 (Pieter, Tom en Tijl). Alléz, naar eigen zeggen waren ze minstens H5 waard, dus zeker 3° provinciale.
Deze uitspraak stemde me evenwel niet echt helemaal gerust, de kwaliteiten kennende van de pubers van Thierry De Decker. Kleine D kereltjes van 13 tot 15 jaar met een techniek om van te smullen. Enkel nog wat kracht tekort, maar wel al met een goed spelinzicht.
Maar toch, het onovertroffen zelfvertrouwen van Tom en Pieter verleidde me tot een bijkomende gok: Jens mocht met Tijl 2 x aantreden. Met 3 gewonnen dubbels en 2 enkels zouden we toch de zege wel pakken…
Tijl en Jens traden aan tegen Pieter en Bert. Spannende eerste set die nipt door de onzen verloren werd. Tijl stond dadelijk in het zweet en probeerde manhaftig het tij te keren. De ervaring gaf uiteindelijk de doorslag en de 2 volgende sets gingen nipt naar de onzen. Oef, want intussen kon ik de tegenstanders inschatten voor het enkeltreffen van later en dat leek me niet echt hoopgevend.
Tom en Pieter speelden intussen tegen Ruben en Corneel. Na een moeizaam begin en een sublieme demonstratie ligbadminton van Pieter (presteerde het om voor één punt 3 maal op verschillende plaatsen van het terrein al liggend de pluim terug te spelen), haalden ze hun wedstrijd vlotjes binnen.
Tijl en Jens speelden in hun 2° dubbel vlotjes Ruben en Bert naar huis. Iets wat ook Stan en Pieter inspireerde.
Dus: na de dubbels 4 – 0 voor en het gokje van de kapitein had geen nadelige gevolgen gehad, behalve een litertje transpiratievocht en het verder uitdunnen van zijn al niet te weelderige haardos.
Thierry stelde voor om de 4 enkels tegelijkertijd te laten spelen. De lepe vos wist dat het dan zeer moeilijk is om alle matchen te coachen. Maar ja: 1 overwinning volstond voor de volle buit…
En zie, op terrein 1 ging Stan in de eerste set onderuit tegen Ruben, op terrein 2 onderging Pieter de wet van de sterkste tegen Sander, op terrein 4 was het Tom die verloor tegen Pieter en op terrein 3 zwoegde Tijl voor setwinst tegen Corneel. Gelukkig won Tijl, maar zijn moral stond laag voor de 2° set (“kapot en langs de slechte kant; dat wordt een 3 setter zonder enige garantie op winst”). Ook Tom, Pieter en blikten niet meer zo frisjes en hadden al spijt van hun grootspraak van voor de wedstrijd. ’t Was toch niet zo simpel in 5° provinciale.
De kans op een (bescheiden) zege slonk zienderogen. Zeker nadat Tom kansloos ook de 2° set verloor en Tijl de pedalen verloor en moedeloos met 11 – 7 achter even mocht rusten. Maar zie, even stoom aflaten en de tactiek bijstellen deed wonderen. Tijl sleepte zich erdoor en haalde onze zege binnen. Pieter en Stan konden iets relaxter spelen en sleepten puur op wilskracht een derde set uit de brand. Maar dan was het vat finaal af en moesten ze elk hun meerdere erkennen in de snotneuzen van Drive.
Met een krappe 3 – 5 winst mochten we bekomen in een lokaal bruin café waar zowaar echte gueuze van Girardin geschonken werd. Mits een gelijk spel tegen Hoge Wal zijn we kampioen en kunnen we ons in de laatste thuiswedstrijd opmaken voor Cava-badminton tegen vice-kampioen Vla Bad. Nu enkel zorgen dat we dat vel van die beer nog niet verkopen voordat we hem geschoten hebben…
De kapitein, Rik.
De onverslagen kopploeg tegen de staartploeg uit 5° provinciale, dat mocht geen enkel probleem opleveren; aldus de visie van gelegenheidspeler Pieter Verlee.
Tsja, altijd die 8-0 overwinningen da’s ook maar saai zuh…
We hebben der voor moeten vechten en dan smaakt die overwinning zoveel zoeter…
Trouwens deze score was nooit bereikt geweest zonder de tactische tips van onze coach!!!