Auteur: Pieter Verlee

Op vrijdag 14 november vertrokken vier auto’s volgeladen met bier (en andere benodigdheden) om 18u richting Maasmechelen voor een trainingsweekend met de oudere jeugd. Merel Van Eynde, organisatrice en op van de stress, had er enorm veel zin in. Om 19u vertrok een laatste auto richting Maasmechelen met deelnemers die zich niet wouden haasten en al helemaal niet in de file rond Antwerpen wouden staan. Op enkele kilometers van de aankomst plaats vond ene cara pils drinkende student het nodig zijn blaas te ledigen terwijl de enige vrouwelijke metgezel in de auto, Kaat De Keukelaere, er van overtuigd was ‘alles te kunnen ophouden tot aan het huisje.’ Het weekend begon meteen goed wanneer plotseling een alom bekend jongetje uit de achtervolgende auto sprong. Een uur omrijden door een pseudo-aardrijkskundige die zijn trein gemist had en naar eigen zeggen de weg richting Maasmechelen wist, bleek toch nog goed voor een geheime ontmoeting op een ****-parking langs de snelweg. Nu al zou blijken dat afwezigen ongelijk hadden.

Bij de aankomst konden de deelnemers bijna direct de benen onder tafel schuiven voor de eerste maaltijd samen. Tijdens de daaropvolgende door Jasper Poppe georganiseerde muziek-quiz werd de clou – ‘een artiest of band van acht letters’ – al snel duidelijk, ontdekten we onbekend sexy danstalent en bleken sommige mannen eigenlijk toch vrouwen te zijn. Om een lang verhaal kort te maken: afwezigen hadden ongelijk.

Wat er tijdens de eerste nacht gebeurd is, kan uw verslaggever helaas niet volledig vertellen aangezien de groep deelnemers zich opsplitste. Een meerderheid maakte plezier in de living, enkelingen gingen het domein ontdekken. Foto’s en verhalen mogen duidelijk maken hoeveel plezier iedereen had. Na een kort gesprek met medebewoners op het domein gingen de ontdekkingsreizigers op zoek naar het door de medebewoners achtergelaten kampvuur. Geen enkele hindernis – gesloten, maar niet op slot gedane deuren, een trampoline en een speeltuin – gingen ze uit de weg om hun doel te bereiken. Bovendien bleek het in gang krijgen van de smeulende kolen slechts een koud kunstje voor de pyromanen in het gezelschap. Binnen werd alles rustig wanneer een groot deel van de groep besloot onder de wol te kruipen. Zij die nog niet wouden slapen, voelden de drang om zich toch nog even (3 à 4 uur) bij de ontdekkingsreizigers te vervoegen. Nadat het hout (en misschien ook het bier) op was en er binnen een regenbui van Coco Pops van Lukas Segers uitbarstte, leek iedereen te gaan slapen met het mooie geluid van Hobbits, Draken en Orks. Echter, dit was buiten Thijs De Coninck en Lander Borgonjon gerekend. Het gebouw zelf moest nog op een grondige manier geïnspecteerd worden. Slapende mannen op de gang, onbewaakte keukens en lege sporthallen werden die nacht op slinkse wijze van hun geheimen onthuld. Afwezigen hadden echt wel ongelijk.

Wakker worden met het mooie gefluit van vogeltjes en een prachtige zonsopgang was zaterdagochtend slechts een illusie. Maar toen het bed van Matthias Neetens op mysterieuze wijze was gestegen – tot op heden nog steeds een mysterie – verscheen bij iedereen een (glim)lach op de mond. Betreffende de daarop volgende activiteit, het zwemmen, kan uw verslaggever alleen maar verwijzen naar de foto’s van de onderwatercamera van Nicolas Van Bruysel en Kimberley Hillaert in het album Trainingsweekend Lokerse BC 2014, die voor sommigen toch iets té gênant waren en bij gevolg verwijderd werden. Overigens dient uw verslaggever ook mede te delen dat afwezigen ongelijk hadden.

’s Middags stond schaatsen op de planning. Brave kindertjes kregen snoepgoed van Zwarte Piet, onbekend schaatstalent werd ontdekt, bekend drinktalent, Wouter Fransaer, werd bevestigd, de stressbestendigheid van Evert Bastiaens werd getest en de zware voet van de organisatrice hield plots heel erg weinig rekening met onze Slowaakse vriendin, Veronika Mullerová, die stond de paraderen in het midden van de rijbaan. U kan het al raden: afwezigen hadden ongelijk.

Na het avondeten was het tijd voor het grote experiment van het trainingsweekend: een discobadmintontoernooi. In tegenstelling tot de opening van Club Elegance die zelfde avond, was dit toch niet zo’n groot succes. Het idee was fantastisch, maar het was verschrikkelijk moeilijk om een lichtgevende shuttle in het donker te zien vliegen. Het toernooi werd dan maar met verlichting, maar wel nog steeds met verkleedgerief aan, afgerond. Het grote avondfeest moest dan nog op gang komen. Het kampvuur werd opnieuw in gang gestoken met dank aan Jan Slabbinck, één koppel besloot tussen de lakens te kruipen en een onbekende kwam de gezelligheid van het vuur verstoren met zijn alles overstemmend keelgeluid. Traag van begrip – hij was van De Limburg – besefte hij toch een ongewenste gast te zijn en verdween onder begeleiding van Tom Michils van het toneel. Dank daarvoor. De nacht was echter nog jong en in navolging van de ontdekkingsreizen van de voorafgaande nacht wou praktisch iedereen van de grote kamer het gebied verkennen. Bij de buren lag een dronkenlap – weeral – in de gemeenschappelijke ruimte op de grond, een duur fototoestel voor het grijpen en eten bij de vleet. Op het meest onverwachte moment, brak hét moment suprême aan. Seppe Maesen kwam terug van strooptocht. Vol overtuiging. Met saxofoon. En sublieme jazzklanken. De tranen stonden in onze ogen van het lachen. De hilariteit was van onschatbare waarde en de ogen van deze muziekvirtuoos blonken van trots. En wederom mag duidelijk zijn dat afwezigen ongelijk hadden.

De nacht was nog lang niet afgelopen. Verwonderd over deuren die losstonden – dit moet misschien echt wel gemeld worden aan de baas van het vakantiehuis – doolde de mannelijke jonge garde van de Lokerse BC rond in het gebouw. De sporthal. De verblijven van medebewoners. Het verblijf van de conciërge. En vooral het tuinhuis van deze laatstgenoemde. Alles stond open. Alles werd bezocht. Het zal dan ook niemand verwonderen dat de meest impulsieve van het gezelschap het tuinhuis buitenkwam met een heggenschaar en er een boom mee ging omzagen, maar een rotsblok van een halve meter hoog toch die hindernis te veel was. Plat van het lachen besefte hij daarna ook dat de koffie in het personeelkot echt wel lekker was, de mogelijkheid tot het rijden met een trein – een kinderdroom – erg dichtbij lag en het verantwoordelijkheidsgevoel van Jordy Van der Sypt invloedrijker was dan zijn eigenwijsheid. Als kers op de taart vond hij nog ‘de grootste paddenstoel van de wereld’ waar hij – ‘maar dat was per ongeluk’ – aan likte waarna hij, vol van schrik om binnen drie weken zijn pijp aan Maarten te geven, dringend zijn tong moest reinigen onder de kraan. Afwezigen hadden ongelijk.

De volgende morgen werden we niet gewekt door oorverdovende muziek, en vooral Sam Wesemael en Gregory Hillaert leken dat toch echt wel te appreciëren. Na het ontbijt werd er opgeruimd. Het weekend zat er immers bijna op. Met nog twee activiteiten voor de boeg, keken we nu al terug op een geslaagd weekend. Een Kubb-wedstrijd met onder meer Michelle Van Hof en Frederik D’hondt, een wandeling over het domein en een potje boerengolf waarbij de techniek van Laurence Fermont en Frederik Van Acker tentoongespreid werd, en dat abrupt een halt werd toegeroepen door de regen sloten het onvergetelijke trainingsweekend af. Iedereen was moe. Iedereen was voldaan. Iedereen heeft plezier gehad. Iedereen heeft genoten. Afwezigen hadden ongelijk.

We onthouden dat:

• er onbekend talent ontdekt is;
• er heel wat onderbroeken gescheurd zijn;
• Cara Pils goedkoper is dan Jupiler;
• de Cara Pils dan ook veel te snel op was;
• Project X 2.0 echt wel geslaagd is;
• Merel dat weer top gedaan heeft!

Uw verslaggever