Gisteren speelde Lokerse 11H op Dendermonde kampioen in 4e provinciale B!
Op de foto zien we (vlnr) Stefaan, Manu, Tijl, Ben en Bart.
Frank en Gert waren niet van de partij maar hebben minstens een even groot aandeel in de stijging naar 3e provinciale!
Ook van Heren 11 is er intussen een ploegfoto. Nog 22 ploegen te gaan.
Een mijlpaal in de internetgeschiedenis. Uw favoriete auteur heeft zich met het nodige ellebogenwerk omhoog gewerkt binnen het LBC-management en nee, bazenpoepen hoort daar niet noodzakelijk bij!
Feit is dat de censuur eindelijk opgeheven is en ik nu in eigen naam kan posten op de clubwebsite. Des te meer reden voor jullie om deze pagina in te stellen als startpagina en zo aan het begin van een anders saaie werkdag geprikkeld te worden door hoogstaande literatuur.
Klinkt bovenstaande verwaand? Misschien dat de tegenstanders van vorige week toch ergens gelijk hadden dan 😛
Maar, verder geen slecht woord over de mannen van Evergem. Ze wonnen tenslotte verdiend met 2-6, al zat er zeker meer in voor ons.
Vrijdag laatstleden mochten we ons gaan herpakken in Waarschoot. Verre verplaatsing en dat op onze vaste Dam-vrijspel-avond. De vloer was er volledig vernieuwd, de sexy danseresjes waren er gelukkig wel nog. Hoewel, hun repertoire was vrij beperkt (lees: één nummer van Adèle dat keer op keer herhaald werd).
Feit is dat we vrij afgeleid (door de muziek of de meisjes, wie zal het zeggen) aan onze dubbels begonnen. Daar waar Lieven-ik en Lex-ik tegen Evergem voor mooi badminton zorgden, was in Waarschoot van ons samenspel niet veel sprake meer. Twee keer vlot verlies. Aan de zijde van Mathieu verging het Lex en Lieven beter. Respectievelijk een derde set, en een spannende doch verloren tweesetter.
Tijd voor de enkels dan maar. De danseresjes waren intussen naar huis, benieuwd of het zonder onze muzes beter zou gaan.
De kapitein gaf het goeie voorbeeld en voor het eerst in mijn carrière won ik zowaar van een C2. Lieven kon de stunt niet herhalen, al moet gezegd dat zijn tegenstander toch van een iets straffer kaliber was. Met Lievenbadminton werd set 1 nog binnengehaald, in set 2 en 3 was het vat af. Lex blijkt toch vooral een dubbelaar en kon tegen een goed smashende C2 geen vuist maken. Mathieu kon zijn mooie voorsprong in set 2 niet vasthouden; verlies in twee spannende sets was zijn deel.
Na een snelle cola vertrokken we gauw weer richting Lokeren om er nog wat van ons Dammoment te kunnen genieten. Daar aangekomen werden we opgewacht door een enorm ontvangstcomité, maar tussen het wachten door kon toch nog wat gespeeld worden.
Al bij al een geslaagde badmintonavond!!
We onthouden dat:
– Lex het goed zou doen op een muziekquiz
– Nolle en Den Overkant gesloten waren 🙁
– De Teste gelukkig wel open was
– ik zowaar paste voor gratis salami
– de wonderen de wereld dus nog niet uit zijn.
Ook Heren 11 is aan de competitie begonnen. Een zootje ongeregeld samengeraapt uit verschillende competitieploegen en verschillende leeftijdslagen van de bevolking met daarbovenop nog eens een speler met vreemde roots. Heren 11 vanwege dit een smeltkroes van culturen noemen is misschien wel een brug te ver, maar toch: veel verschillende karakters/visies… Als dat maar goed komt 😀
Rik is (voor het eerst sinds lang) eens niet de nestor binnen de ploeg en die wetenschap verschafte hem hernieuwd jeugdig enthousiasme. De ongeremde drive die hij uitstraalt in de lente van zijn tweede carrière drijft hem dit seizoen ongetwijfeld tot ongekende hoogten. C2-ambities, iemand?
Voor de opstelling had ik als kapitein zoals gewoonlijk vertrouwd op een quasi onfeilbaar buikgevoel en grondige scouting was er dan ook niet aan te pas gekomen. Scout Rik (of toch eerder KSA’er?) besloot deze leemte zelf in te vullen, maar had zijn taak ook opgegeven toen bleek dat VlaBad 3H vorig seizoen maar liefst 18 verschillende spelers had opgesteld. Benieuwd wie we in het verre Oudenaarde zouden treffen.
Chauffeur Lieven kwam iets te laat de kaaiparking opgestoven, maar voor de rest verliep de lange rit naar Oudenaarde voorspoedig. Nadat we de minivoetballers even stoorden in wat hun sporthal bleek te zijn, werden we vriendelijk doorverwezen naar een ander complex (gelukkig op dezelfde site). Bij aankomst in een Dam-achtige omgeving, zag ik toch al direct een paar bekende gezichten. Vlabad 3H ging ons dus niet volledig verrassen. Bij uitwisselen van de opstellingen bleek zelfs dat ze enkel met D-spelers het strijdperk gingen betreden. De voorzichtige hoop op puntendeling werd dan ook gauw omgezet in winstambities.
Hoewel Lex en ik nog nooit eerder samengespeeld hadden, besloot ik het erop te wagen. Met succes, want het samenspel verliep voortreffelijk. Winst in 2 korte sets. Lieven – die de hele avond echt wel waar voor zijn geld wilde hebben – en Matthieu hadden het iets lastiger met hun tegenstanders, maar na een aarzelende start klaarden ze de klus toch in drie sets.
Lex probeerde met Mathieu zijn kunstje van HD1 te herhalen, maar tegen een tegenstander met vlakke tennisslagen (dixit Lex) mocht het niet baten. Lieven en Rik besloten er weer wat spanning in te brengen. Ondanks geregeld samenspel op vrijdag liep het communicatief toch regelmatig mank. De rackets bleven gelukkig heel en ondanks een van woede roodaangelopen Rik de schedel van Lieven ook. Maar, het moet gezegd, na tactisch bijsturen werden set 2 en 3 toch binnengehaald. 1-3 voorsprong na de dubbels.
Als kapitein beet ik de enkelspits af. Was het de schrik op persoonlijk puntenverlies, of gebrek aan enkeltalent, maar echt een match om te onthouden werd het toch niet. Loopvermogen had ik gelukkig wel en in twee sets haalde ik de overwinning binnen.
Mathieu – niet voor niets trainer – gaf badmintonles en haalde het in twee korte sets. De zege was binnen. Lieven en Rik konden hun enkel dus zonder stress aanvatten. Bij Lieven sloeg deze gemoedsrust om in nonchalance en voor de derde keer die avond verloor hij ook nu set 1. De tennisbackspincrossdrops raakten niet over het net en ook het kenmerkende gevis bleef uit. Maar, ook nu herpakte hij zich in set 2 en set 3 en op het einde behaalde hij een eerste competitiepuntje.
Rik tot slot had pech in zijn ‘loting’ en kwam uit tegen de taaiste tegenstander. Met 2 keer 14 ging hij kansloos tenonder. Om zijn frustratie af te reageren speelde hij ‘voor de jos’ (wie die jos ook moge zijn) nog een setje tegen Mathieu en met winst poetste hij toch mooi zijn blazoen op.
2-6, direct een eerste overwinning!
We onthouden dat:
– Lex zijn overhead smash blijkbaar dankt aan zoon Thom.
– Thom me dat ook eens mag leren.
– De Yonex-pluimen zowel voor- (Mathieu, ik) als tegenstanders (Rik, Lieven) hadden
– Heren 11 nog geen hymne heeft om de overwinning te vieren.
– daar tegen 23 september misschien eens werk moet van gemaakt worden.
– we dan de eerste thuismatch spelen.
Maandagavond competitie tegen de medeleider in 5° provinciale A, Aalsterse H3.
Met mijn jonkies was er wel een probleem: bijna iedereen had wel iet af wat te studeren, dus moest ik op zoek naar waardige vervangers. Samen met de hulp van Kris V en Jasper P zou de rest (lees Matthias, Simon en ®ik) de klus wel kunnen klaren. Met een gelijk spel waren we 1 speeldag voor het einde van de competitie zeker van de titel.
Helaas, bij een laatste check-up bleek dat de waarde van H11 op 9 geschat werd en ik over 10 eenheden zou beschikken.
Noodplan A bovengehaald en dus ter elfder ure nog eens rondgebeld. Een koperkleurige zelfverklaarde supersub gaf niet thuis net zoals de evenknie van Frank Deboosere. Gelukkig was 2 u voor de aftrap Tijl bereid om mee te spelen.
Doch pech bleef me achtervolgen: Tijl had zijn autosleutels vergeten en stond te schilderen in Denderleeuw. Noodplan B voorzag: alvast thuis de kleerkast induiken om zo nodig wat sportkledij voor hem opsnorren. En een dringende oproep doen om sportschoenen maat 43-44 te vinden. Tijl ging intussen naar Brussel proberen sporen om zijn sleutels te recupereren en zo nodig direct naar Aalst te komen.
Teneinde mijn medereizigers een propere wagen te gunnen en mijn gedachten even te verzetten, wou ik op een rapken mijn auto nog eens zijn halfjaarlijkse poetsbeurt geven. Een stralend zonnetje en rustgevend muziekje op de achtergrond deden me even mijn sores vergeten. Effe de GPS instellen (om deze maal geen commentaar te krijgen op mijn nochtans quasi perfecte navigatiekunsten), een snelle hap, nog eens vruchteloos geïnformeerd naar de vorderingen van Tijl om dan gezwind de auto in te springen..
Doch deze gaf geen krimp, laat staan een ronkende motor. Na nog enkele vruchteloze pogingen overgestapt naar noodplan C, zijnde de (piepkleine) Ford Ka van mijn eega. Mijn halve kleerkast erin gegooid en rijden maar, want ik kwam al in tijdsnood. Onderweg Kris opgepikt en in Zele (dedju, die GPS zit nog in de andere auto) een speurtocht gedaan om ene Simon te vinden. Met mijn overvolle kar nog wat de ruime omgeving van Moorsel verkend om toch nog klokslag 20 u de lokale sporttempel te betreden. En net op dat ogenblik SMS-te Tijl me om te melden dat hij gps-gewijs nog 25 minuten rijtijd te goed had. Uit voorgaande kon al blijken dat we deze avond wel onder een bijzonder slecht gesternte moesten beginnen…
En inderdaad, het scoreverloop van de avond liep gelijk met voorgaande: om 22.45 u was onze jongste pupil nog bezig om in de 3° set een drietal matchpunten weg te werken om een 8 – 0 pandoering te vermijden. 7-1 was al zwaar genoeg en afgaande op het spelverloop konden we hier nooit aanspraak maken op een gelijk spel. Kris verloor zijn enkel in drie sets (liet 2 matchpunten liggen) en ondergetekende liet samen met Tijl X aantal matchpunten liggen (28-26). Maar dat alles was te weinig om een champagnekurk te laten ploffen.
Dus uitgestelde festiviteiten tot 15 april: dan spelen we onze laatste wedstrijd tegen Drive. Bij winst zijn we het débacle van Aalst zo vergeten.
Een bij wijlen radeloze kapitein.
Captains Frederik en Rik genoten nog van een welverdiende (?) vakantie, dus bleven Heren 7 en Heren 11 verweesd achter. Hoewel, verweesd was het niet echt want ad-interim mochten Lander (H7) en Wouter (H11) de honneurs waarnemen.
Wouter was niet meer dan een marionet in de handen van Rik ‘Lou Deprijck’ D’hont en had van die laatste een tactisch uitgekiende opstelling meegekregen. Het scoutend oog van Rik was van een worst-case scenario uitgegaan, maar hoopte (via een ingewikkeld systeem van plusjes en minnetjes) toch op een 5-3 overwinning. Bij aankomst van de mannen van Oudegem bleek echter dat C1 Yoni Van Geert er niet bij was. Toch een eerste opsteker.
De jonkies van Heren 11 waren wel allemaal op post. Laurens ‘Two-Face’ Verhoeven had de dag voordien iets te diep in het glas gekeken en was met zijn zatte botten tegen een muur gesukkeld. Hij zag eruit alsof hij geïnfecteerd was door een vleesetende bacterie en stilaan werd opgevreten. Heren 7 was nog lichtjes geteisterd door skikoorts en Seppe kon er niet bij zijn. Joris en Jasper waren er wel bij, maar die hadden – zoals later zal blijken – nog wat tijd nodig om te acclimatiseren.
Van de wedstrijden heb ik niet veel gezien, want van twee ploegen papieren invullen duurt echt nog lang :s
Bovendien werd ik voortdurend afgeleid door die merkwaardige vlekken in Laurens’ gezicht. Toch een beknopte poging:
Bij Heren 11 wonnen zowel Evert-Thijs als Wouter-Simon vrij vlotjes. Groot talent Wouter (vooral grote mond), had geen goed woord over voor de RSL-pluimen, maar ondanks de hoge foutenlast werd de wedstrijd toch in het voordeel van Lokerse beslecht.
Heren 7 mocht aantreden tegen 4Ghent, een ploeg die in de heenmatch meer dan het nodige weerwerk bood. Ook nu was het bij momenten erg spannend. Joris en Jasper (nog niet geacclimatiseerd van hun skiavontuur) hadden het knap lastig in de eerste dubbel. Jasper had niet door dat er bij de tegenstanders een D-speler zat en weet het verlies dan maar daaraan. Feit is dat de J-boys niet wakker waren. Tijl en Johan konden gelukkig wel winnen.
Joris, lichtjes ontgoocheld, zette met de steun van de verzamelde supporters (we love you Joris!) en aan de zijde van Lander dit verlies recht, door HD2 naar zich toe te trekken. Ook Johan en Jasper haalden hun partij binnen. 3-1 na de dubbels, in een ploeg vol jeugdig enkelgeweld een goeie uitgangspositie.
Ondertussen werkte ook Heren 11 de tweede reeks dubbels af. Ook aan de zijde van Matthias kon Simon scoren. De eerste set ging nog verloren, maar in set 2 en 3 gingen ze er vlotjes op en over. Thijs en Laurens ‘Ribéry’ Verhoeven wonnen vlot de eerste set. Het geheel was vrij statisch, en Laurens zijn netspel was weer niet je dat. Een paar enig mooie Lokerse plaatsballen in het achterveld zorgden echter algauw voor wat wrevel tussen de Oudegemse ploegmaats. Bam, 4-0 na de dubbels, Rik bereikte ongekende hoogtepunten in Thailand.
In de enkels ging iedereen op hetzelfde elan door. Bij Heren 7 maakte Joris kipkap van collega-C1 Dessers en ook Jasper, Lander en Tijl wonnen hun match.
Ook Heren 11 liet niets meer liggen en zowel Evert, Wouter (net op de valreep een tiende competitiepuntje voor de teller woensdag weer op nul staat), Scarface (bij wie de netdrop ineens wel begon te lukken) en Matti wonnen hun match.
7-1 voor Heren 7, 8-0 voor Heren 11; het gaat blijkbaar beter als de kapiteins er niet bij zijn 😀
Daarna werden nog wat onderlinge partijtjes gespeeld om toch wat zweet te vergieten. Parasite Pete had zelf geen badmintonuitrusting bij, dus speelde dan maar met bijeengeschooid materiaal. Bedankt Thijs (T-shirt), Simon (water), Lander en Laurens (schoenen), Hans (racket), Matthias (short)!
Na een doucheke (merci voor de zeep Lander) trokken we richting kantine waar we nog een hele plateau broodjes (merci Vicky) en lekkere broccolisoep (met dank aan Astrid) verorberden. Een lekker colaatje (Johan) sloot de avond af.
Kasteel en buZZe op 1 in de parasietenlijst, ik dacht het niet :p
We onthouden dat:
– Evert de rossen eens goe op zijn plaats zette
– Lander graag met kleine kindjes speelt
– hij ook een gooi wil doen naar de titel van Milf-magnet
– mijn mama het slachtoffer van dienst is
– Lander als stiefpapa nog wel te verdragen valt
– de ad interim kapiteins goed werk leveren
– de ‘echte’ kapiteins stilaan voor hun postje moeten vrezen
– Joris hoerechance had tegen mij
– een revancheke met goeie schoenen op mijn wishlist staat
– zowel Heren 7 als 11 op kampioenenkoers zijn!
(Wat voorafging: zie mijn visionair wedstrijdverslag van 25/10 en de bijgevolg verwachte reactie met een roemschrift over de lotgevallen van ene Wouter F, officieel van de hand van “het sujet” Pieter V, gepubliceerd op 26/10 op deze site)
Als kapitein, medespeler én mentale mentor van de succesrijke jonge veulens van H11 viel m’n bek open na het lezen van het “aanvullend verslag” van de zelfbenoemde “sterreporter” Pieter V. Subjectieve benamingen als “bedplassers”, “pamperjongeren” en andere zwaar denigrerende verwijzingen naar de jeugdige status van mijn medespelers waren niet uit de lucht. De auteur dezer, een malloot die er niet zou voor terugschrikken om de gemalen teennagels van zijn grootmoeder te verkopen als zijnde een fantastisch afrodisiacum (als het maar geld opbrengt), heeft het echter deze maal iets té gortig gemaakt.
Uit alles blijkt dat hij zijn naam/pen/ziel geleend heeft als ghostwriter van ene Wouter F ( een gelegenheidsinvaller die effe mee mocht genieten van het gloedvolle aura dat rond de getalenteerde jongens van H 11 hangt en die in hun slipstream een enkelpartijtje mocht winnen). Niemand, maar dan ook niemand behalve Wouter wist dat hij tijdig thuis afgehaald werd met de privélimousine van de kapitein. Ook het verhaal over de gebeurtenissen achter het Lokerse station is waar, al ware het dat het geen ontmoeting betrof met enkele louche typen, doch met de lekke fiets van mijn dochter die dringend moest opgehaald worden.
Deze en andere gegevens doen me vermoeden dat voor het lofdicht over de ongelooooflijke prestaties van voormelde hoogblonde atypische speler zwaar in de buidel getast werd. Want voor minder dan een cola (of uitzonderlijk een pintje) draait Pieter zijn hand niet om.
Of vergis ik me in deze en is het verslag toch echt ontsproten uit het brein van een zwaar getroebleerde kapitein van H12 die de legendarische smadelijke nederlaag (7 – 1 !!!) tegen de jonkies van H11 nog steeds niet verteerd heeft?
Zoals altijd zal de waarheid wel ergens in het midden liggen. Daarom vertrouw ik me op de wijsheid van de clubleden om de waarheid achter deze gebeurtenissen te achterhalen.
Getekend:
Rik, de kapitein van een bende pamperdragers (jaja, ik weet het. Binnen 10 jaar hoor ik er ook weer bij)
