Ondanks we niet op volle sterkte waren (Kris was op hoogtestage in de Pyreneeën en Bart had zijn verantwoordelijkheid te nemen als kapitein van 6G) kwamen we toch met vol vertrouwen aan de start van onze 2e wedstrijd na een sterke teamprestatie enkele weken ervoor. Sterk gefocust en ruim op tijd aanwezig (op ondergetekende na, in zijn gekende Just-In-Time-stijl) en versterkt met supersub Jens zouden we die mannen van Waarschoot ’s snel met “hun tracteur” naar huis sturen.
In een kolkende Sportlaan-Arena weerklonken dan ook al de gezangen: “Ien-Twie-Dreie, op de boerderije!!!”
Toch niet zo evident zou later op de avond blijken, temeer de ploeg van Waarschoot een familieonderonsje bleek te zijn.
Snel van start met de 1e en 3e dubbel dan maar, wat resulteerde in 2 een vlotte winst, zij het voor elke partij 1 keer. Tijl en Jens bleken heel snel vlot op elkaar ingespeeld, bij Stefaan en mezelf was op elkaar ingespeeld geraken niet het probleem. Helaas werden er aan onze kant teveel fouten gemaakt en konden we zelden in de aanval gaan, wat genadeloos werd afgestraft door de broertjes Claeys.
De bordjes op 1-1 gelijk dus, waarna Tijl en Jens op hun elan wilden doorgaan.
Jens begon als een wervelwind aan de 2e enkel, terwijl Tijl samen met de man-met-7-levens Frank de 2e dubbel aanvatte.
Helaas moest Jens na een vlotte 1e set nipt in de 2e set de duimen leggen, waarna in de 3e set helaas de veer brak door een gebrek aan conditie, dixit Jens himself. 21-11, 22-24 en 12-21.
Tijl en Frank op hun beurt, die van captain Moeze elk 3 wedstrijden hadden toegewezen gekregen, besloten een maximaal aan badmintontijd uit hun avond te halen en maakten er dan ook een spannende 3-setter van. Helaas met het kleinste verlies aan de eindmeet: 21-19, 16-21 en 20-22. Een belangrijk verlies, zo zou later op de avond nog blijken…
In elk geval moesten we met een 1-3 de volgende wedstrijden aanvatten.
Nu verder alles proberen winnen was de uitdaging, want thuis moet je altijd de volle buit proberen behalen.
Zo had Peter Maes het wellicht ook aan zijn kern gezegd, voor ze de match tegen Zulte-Waregem aanvatten één dag eerder.
Enfin, Tijl en Frank waren intussen goed opgewarmd, dus Tijl nam heldhaftig het racket ter hand in de 1e enkel, terwijl Frank en ikzelf de 2 ouderdomsdekens van Waarschoot in de ogen keken in de 4e dubbel.
Dat we ze niet zouden mogen onderschatten werd al snel duidelijk. De 2 heren bleken duidelijk heel erg goed op elkaar ingespeeld, en waren verdedigend niet te onderschatten. Elk punt moest al het ware 7x gemaakt worden. Wat we dan ook maar deden. In de 1e set nog eerder moeizaam met krachtig aanvallend spel, met nipte 21-19 winst als gevolg. Na een tussentijdse tactische coaching door Il Belga (= Tijl) en Moeze namen we toch het risico om het over een iets andere boeg te gooien en besloten we iets meer drops in ons spel te integreren. Een tactiek die loonde, want de tegenstand het besefte stonden we direct een 6-tal punten los. Frank the Tank zijn drops bleken subliem, waardoor ik me “dreigend” vooraan hield en hoopte dat Frank het achterin kon blijven belopen. En jawel hoor, nadat laatstgenoemde zijn 2e, 3e en ook 4e adem had gevonden konden we de late remonte van de heren van Waarschoot opnieuw nipt afhouden met 21-19.
Intussen had Il Belga wat minder genade gekend voor zijn opponent, met een mooie 21-12 en 21-16 als gevolg op het wedstrijdblad.
De bordjes opnieuw gelijk: 3-3!
De spanning steeg voor de resterende 2 enkels.
Hierin moesten Stefaan en Frank het elk opnemen tegen opponenten die toch minstens resp. 10 à 15 en 20 à 25 jaar jonger waren. Ervaring en routine tegen jeugdige fysiek.
Stefaan legde van bij aanvang knap aanvallend spel op de mat, maar legde tegelijk helaas iets teveel risico in zijn spel. De tegenstander zag alle hoeken van het terrein, helaas voor ons in vele gevallen om vast te stellen dat Stefaan’s gerichte slagen vaak net buiten vielen. Met jammer nipt verlies in de 1e set als gevolg, waarna halfweg de 2e set de veer bij Moeze was gebroken. 19-21 en 12-21, en dus 3-4 op de bordjes.
Weg winst dus deze keer (ondanks Moeze, bijgelovig als hij is, opnieuw op zondagmiddag in zijnen hof had gewerkt) en alle hoop op Frank The Tank gericht om toch 1 puntje thuis te houden.
Die moest al in de 1e set naar zijn 5e en 6e adem zoeken, waardoor hij er echter wonderwel in slaagde om het laken hierin – alweer – nipt naar onze kant toe te trekken: 22-20. Nadien zagen we (en vrouwlief Myriam niet in het minst) echter stilaan het licht bij Frank uitgaan, waardoor winst niet evident meer leek. En toen Frank er even later af en toe bij ging gaan liggen, moesten we ons toch neerleggen bij een thuisnederlaag.
22-20, 17-21 en 15-21, en dus een 3-5 nederlaag.
Zoals Peter Maes zou zeggen, verdienstelijk en mooi, gevarieerd spel gespeeld, maar de tegenstander bleek helaas net iets beter.
We pakken ze dan in hun eigen “schuur” wel terug!!!
We onthouden dat:
- Jens een zéér waardige invaller is gebleken, waarvoor dank
- Ik blijkbaar voor het eerst in mijn lange badmintoncarrière de “benjamin” van de ploeg blijk te zijn
- We in de terugmatch in Waarschoot het familiefeestje van de families De Bie en Claeys zullen gaan verknallen
- Tijl zijn buurman Georges Antheunis niet heeft kunnen overtuigen om voor ons te komen supporteren
- Er in de kantine 2 soorten “porties gemengd” te verkrijgen zijn: warm en koud
- We wel voltallig zouden moeten zijn om zo’n portie gemengd verorberd te krijgen (aangezien we geen ene P.V. uit Z. in onze ploeg hebben zitten)
- Er veel gelijkenissen in onze match terug te vinden waren met Sporting Lokeren – Zulte Waregem (al ontbrak het ons aan een duts van een scheidsrechter)
- Ik me voorlopig noodgedwongen nogal op de vlakte hou als er over voetbal gesproken wordt
- 2 x 2 x 4 herenploegen (wat maakt ongeveer 80 heren!) rond 20u in kleedkamer 7 proberen stampen toch wel wat teveel van het goede is
- Er zich misschien wel wat heren willen opofferen om bij de dames te gaan douchen, waar er ongetwijfeld nog plaats over was
- Ik thuis toch wat vroeger zal moeten beginnen vertrekken als ik ook nog ’s 15 min. wil kunnen opwarmen
- Mijn zoontje Kobe gelukkig op een leeftijd van 9 weken al zo flink is dat hij kan wachten met huilen voor zijn flesvoeding tot papa na middernacht, en zelf met een volle maag, terug thuiskomt. (hij heeft nog tijd om ‘à bloc’ te leren drinken)
Uw H8-verslaggever ad interim, Kurt
